Od 20 minut szukam bardziej cywilizowanego słowa, niż to, które przyszło mi na myśl. Ej, tam chyba odpuszczę i użyję pierwowzoru.

DOPUŚĆ DO SWOJEGO SERCA, ŻE JESTEŚ ZAJEBISTA.

Od dawna nie ustaję w zachwycie nad nami – kobietami. Poruszają moje serce momenty, w których spotykamy się (jak dziś) i tworzymy kobiecą przestrzeń. Przestrzeń, która uzdrawia. Przestrzeń, która odsłania. Przestrzeń, która buduje. Przestrzeń, która wspiera. Dziękuję kobietom, tym których drogi krzyżują się z moją i tym, które dopiero poznam, za wiele rzeczy, a w szczególności za:

Umiejętność bycia z drugą kobietą w prawdzie, bez masek, upiększeń i gry pozorów.

Umiejętność współtworzenia.

Mądrość matki Ziemi płynącą w nas.

Zdolność uzdrawiania.

Zdolność współodczuwania.

Odwagę poznania siebie.

Odwagę zaglądnięcia poza kurtynę tajemnicy życia i pracę nad uzdrowieniem tego co pozbawione światła, sięgającą dużo dalej niż my same.

Dziękuję, że możliwe są takie przestrzenie między nami, w których nie trzeba niczego udowadniać. Nie trzeba trzymać spiętych pośladków i udawać, ze jest inaczej niż rzeczywiście jest. W których nie musisz się bać, że zostaniesz oceniona. Gdzie nikt nie powie, że nie jesteś wystarczająca.

Dziękuję, że możemy sobie ufać. Tak by w oczach drugiej kobiety zobaczyć swoje destrukcyjne wzorce, a następnie poczuć ich ból i je zmienić. By móc zajrzeć w przeszłość, zobaczyć ogrom cierpienia tych, którzy byli przed nami i z miłością pochylić się przed nimi. By w końcu móc prawdziwie, gdy zajdzie taka potrzeba, oprzeć się na drugiej kobiecie. By tworzyć miłość. Tylko miłość.

Z wdzięcznością, że w tym rozdaniu jestem kobietą.

Joanna Smoleńska – Moc gepardzicy